Céline, de dochter van Inge en Frank was tweeëntwintig toen ze stierf aan een aneurysma. Een verborgen gebrek waar ze waarschijnlijk mee geboren was, maar waar ze nooit last van heeft gehad.
De dagen voor Céline stierf brachten ze veel tijd samen door. Niet dat ze dat anders niet deden, maar het was meer dan gewoonlijk. Toeval of niet? Ook die laatste avond waren ze samen. Toen ze ging slapen zei Céline haar ouders ‘slaap wel’ zoals altijd. ’s Morgens werd ze niet meer wakker.
Haar jonge leven was in een vingerknip gedaan.
Céline was tattoo artist en deed haar job met hart en ziel. Haar eerste tattoo zette ze bij haar broer. Niet haar mooiste creatie, maar nu wel een bijzonder aandenken. Ook bij haar mama mocht ze er twee zetten. Ondertussen zijn er bij Inge heel wat tattoos bijgekomen, als herinnering aan Céline.
Frank steunde zijn dochter in alles wat ze deed, maar een tattoo zag hij niet zitten. Daar heeft hij nu spijt van. Na het verlies van Céline liet hij een tattoo met haar as zetten. Vanaf dan kwamen er alleen maar bij. De pioenrozen die Céline tekende, haar naam in haar handschrift en haar sprekende zachte ogen kregen voor altijd een plek op zijn huid.
Twee jaar na Célines dood vroeg Frank me een heel bijzonder kerstcadeautje voor Inge te maken. Een ketting met het motje dat Céline tekende als signatuur voor haar alter ego ‘Nocturnal creature’. Toen hij het voor het eerst zag, zei hij: ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen, het is prachtig!’
Wanneer je een kind verliest, rouw je allebei. In het beste geval samen, maar vaak ook apart en elk op een andere manier.
Inge en Frank zijn hun dochter verloren, maar niet elkaar. Ze vertellen veel over Céline, lachen met blije herinneringen en zijn er voor elkaar op momenten wanneer het moeilijker is. Met en zonder woorden, afhankelijk van wat de ander nodig heeft.
Het creatief talent had Céline van haar mama. Inge had jaren niet getekend en haalde haar potloden na Célines dood terug boven. Het tekenen geeft haar rust.
Ze tekende ook haar dochter, het moeilijkste wat ze ooit deed. Ze nam de tijd en zette beetje bij beetje Célines mooie gezicht op papier, met een zachte blik, want die had ze.
Haar talent, dat ze door het verlies van Céline teruggevonden heeft, biedt nu troost aan andere mensen die iemand dierbaar missen.
Misschien is het wel een teken van Céline aan haar mama, misschien moest het zo zijn.
Het verhaal van Inge en Frank heeft een bijzondere plek in mijn boek 'Schoonheid in verlies'.
Een boek met verbindende verhalen van mensen die iemand verloren hebben, stuk voor stuk uniek en rouwend op hun eigen manier.