Annelies en Thomas waren mekaars maatje, een en al liefde en altijd samen. Ze deelden lief en leed en waren na twintig jaar nog altijd stapelzot van elkaar. Ze vormden een koppel dat samen oud ging worden alleen besliste de dood daar anders over.
Thomas had al een tijdje buikpijn en ging met die klachten naar de huisarts. Waarschijnlijk een ontsteking, kreeg hij te horen. Toen de klachten niet voorbijgingen, deed de huisarts voor alle zekerheid een bloedonderzoek.
De ontstekingswaarden in Thomas’ bloed waren erg hoog en de dokter had al een afspraak gemaakt voor verder onderzoek in het ziekenhuis.
De dag erna werd Thomas onderzocht en zagen ze niet alleen een darmperforatie maar ontdekten ze ook darmkanker in zijn dikke darm.
Annelies en Thomas bespraken de toekomst, hij was jong en gezond, hij zou er wel doorkomen. Tot ze te horen kregen dat de kanker vergevorderd was en zijn overlevingskansen klein waren. De behandeling was er enkel om zijn leven een beetje te verlengen. Met een sprankel hoop op extra tijd onderging hij de zware behandeling.
Een opeenvolging van slechte dagen, achteruitgang en altijd maar bijkomend slecht nieuws. Er was hem geen enkele mooie dag meer gegund. Van zijn laatste maanden genieten en dingen voor de laatste keer doen was er niet bij. Hij nam afscheid van iedereen die hij lief had en stierf thuis, omringd door Annelies en hun drie kinderen.
‘Het eerste jaar zijn de randen scherp, de pijn rauw en de emoties ongecontroleerd. Het tweede jaar hakt het besef dat hij echt niet meer terugkomt er eens zo hard in. De scherpe randen verzachten, maar het gemis is eens zo groot. Het tweede jaar wordt het echt niet beter’ vertelt Annelies.
Toen ze trouwden wilden ze geen trouwringen. Ze zouden samen een tattoo laten zetten, een leeuw en een leeuwin die voor altijd verbonden zijn. Ze stelden het uit en dachten dat ze alle tijd van de wereld hadden. Dat hadden ze niet.
Toen Annelies bij mij langskwam om haar herinneringsjuwelen te maken, vertelde ze hoe spijtig ze dat vond. Ik verwerkte de twee verbonden leeuwen in een ketting met een ashartje waarin zijn naam in zijn handschrift is gegraveerd. Ik maakte ook een ring met zijn vingerafdruk en hun namen in hun handschrift binnenin gegraveerd, toch een beetje als een trouwring. Sindsdien voelt ze hem dichter bij zich en raakt ze het hartje aan wanneer ze het moeilijk heeft.
Ik vroeg Annelies of haar verhaal een deeltje van mijn boek Schoonheid in verlies mocht worden. Ze zei 'ja' en fotografe Joke Timmermans en ik gingen bij haar op de koffie om te luisteren naar alles wat ze wilde vertellen over het verlies van Thomas.
Terwijl ze aan het vertellen was stroopte ze ineens haar mouwen op en toonde ze fier haar twee onderarmen waarop ze de leeuw en de leeuwin toch heeft laten tatoeëren, voor altijd verbonden.
Het verhaal van Annelies heeft een bijzondere plek in mijn boek 'Schoonheid in verlies'.
Een boek met verbindende verhalen van mensen die iemand verloren hebben, stuk voor stuk uniek en rouwend op hun eigen manier.