Toen Jonas stierf, had Sophie van haar collega’s als troost een cadeaubon voor een herinneringsjuweel gekregen.
Ze liet me foto’s zien waarop zijn gulle lach en sprankelende ogen voor altijd zijn vastgelegd en vroeg me om net die eigenschappen in een juweel voor haar te vertalen.
Deze brief kreeg ik van een van die collega’s van wie ze de troostcadeaubon had gekregen. Ik had haar inderdaad beloofd dat ik zijn lach en die fonkelende ogen in haar juweel zou verwerken. Ik wist toen nog niet hoe moeilijk dat zou zijn.
Toen het klaar was, zei ze: ‘Het is prachtig!’
Jonas was net begonnen bij een grondwerkbedrijf in de buurt. Op zijn tweede werkdag stond hij om half vijf op en postte een foto op Instagram, fier dat hij zo vroeg was opgestaan. Sophie stond samen met hem op en smeerde zijn boterhammen. Ze kan nu niet meer vertellen waarom ze dat deed, want het was niet van haar gewoonte om zo vroeg uit de veren te zijn. De avond ervoor had ze nog lang met hem gebabbeld, over het leven en zijn toekomst. Ze hadden samen op het terras gezeten met een sigaretje, zoals ze zo vaak deden. Jonas was gelukkig en had verteld dat hij stilaan zijn plek aan het vinden was. Toen hij die ochtend goedgezind de deur uitging, wenste ze hem een goeie werkdag.
Om elf uur kreeg ze telefoon. De politie aan de andere kant van de lijn vertelde dat Jonas een arbeidsongeval gekregen had en hij overbracht werd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Ze kreeg weinig details, maar had er geen goed gevoel bij. Het duurde een eeuwigheid vooraleer Jonas er aankwam. Sophies gevoel klopte. De spoedarts moest Jonas drie keer reanimeren. De eerste keer op de werf en de twee volgende keren onderweg in de ambulance. De derde keer kon Jonas niet meer worden gered …
Sophie en haar man Marino werden goed opgevangen en kregen de tijd om afscheid van hem te nemen. Sophie hield zijn handen vast – urenlang leek het – volgens Marino was het maar een uurtje. Maar wat betekent tijd wanneer de tijd stilstaat?
Jonas heeft geleefd en dat troost Sophie. Hij zal voor altijd eenentwintig jaar zijn, maar hij heeft zoveel uit zijn jonge leven gehaald.
Hij zei altijd: ‘Als ik sterf, wil ik een feest!’ Ze gaven hem waar hij om had gevraagd. Zijn uitvaart was uitbundig, op de scoutsweide, met iedereen die hem graag zag erbij, met muziek en ballonnen. Zijn laatste feest.
Jonas was een scout in hart en nieren. Als herinnering aan hem werd er een herinneringsboom op het scoutsterrein geplant. Een geschonden eik met klimplanken in de barsten van de schors. Een boom die zal meegroeien met de spelende kinderen en waarin zijn totem ‘guitige spreeuw’ voor altijd een plaats krijgt.
Het verhaal van Sophie en Marino heeft een bijzondere plek in mijn boek 'Schoonheid in verlies'.
Een boek met verbindende verhalen van mensen die iemand verloren hebben, stuk voor stuk uniek en rouwend op hun eigen manier.