Vic, nieuwsgierige potvis
Na het verlies van Vic kreeg ik op zijn verjaardag een prachtig armbandje met een potvisje van enkele superlieve mama’s en vriendinnen van de schoolpoort. Sinds die dag heb ik het armbandje nooit meer uitgedaan.
Hij is a.l.t.i.j.d. bij mij en als ik het moeilijk heb leg ik mijn hand erop. Dat geeft me het gevoel dat hij net iets dichter bij me is.
Ansie
Dit Instagram-bericht kreeg ik een jaar nadat één van die lieve vriendinnen mij belde en totaal ontredderd het verhaal van Vic vertelde.
Ik maakte het potvisje met Vic in mijn hoofd en vond het bijzonder dat ik het als tastbare herinnering voor zijn mama mocht maken.
Ansies bericht ontroerde mij en deed me opnieuw stilstaan bij het waardevolle werk dat ik elke dag mag doen.
Ze had een openbaar Instagram-profiel en ik begon haar te volgen. Haar prachtige lach en sprekende ogen, haar positiviteit en de open manier waarop ze over Vic vertelde, troffen mij elke keer opnieuw. Je zou bijna vergeten dat ze het ergste meegemaakt heeft wat een moeder kan meemaken.
Ze verloor haar oudste zoon Vic toen hij zes was.
Ansie en Michael waren met hun gezin op roadtrip in Portugal. Het weer was die zomer niet wat je van Portugal zou verwachten, het regende veel en het was fris. De jongens hadden weinig in het zwembad kunnen spelen, dus toen het de laatste dagen toch zomers werd, waren ze er niet meer uit te slaan. Vic was een echte waterrat. Hij had zichzelf dan ook de totem ‘nieuwsgierige potvis’ gegeven.
De dag waarop ze naar huis zouden vertrekken, vroeg Vic of hij nog een laatste keer in het zwembad mocht. Ansie was al aan het inpakken, zijn zwembroek zou ze nat in de koffer moeten steken, maar ze wist hoe graag hij in het water dook dus ze gunde hem zijn laatste duik. Enthousiast sprong hij in het water en ging kopje-onder zoals zo vaak. Maar hij kwam niet terug boven.
Ansie sprong in paniek in het zwembad en zag dat hij met zijn arm in de zwembadfilter vastzat. Ze trok en wrong om hem los te krijgen, maar dat lukte niet. Het veiligheidsdeksel van de filter ontbrak en de pomp zoog zo hard dat het onmogelijk was om hem los te maken. De hulpdiensten kwamen en namen het van haar over.
Michael was al met de auto naar huis vertrokken. Ansie zou met Jack en Vic en een bevriend koppel een vlucht naar huis nemen. Hij was er niet bij toen zijn kleine Vic hulp nodig had en daar heeft hij nu nog altijd spijt van. Hij keerde om en reed met een hoofd vol vragen en een bang hart naar het ziekenhuis waar Vic ondertussen in een coma lag.
Ansie en Michael zaten naast Vics bed, elke dag opnieuw, om zijn handje en zijn leven vast te houden. De zesde dag stopte zijn hart vanzelf.
De schade was te groot voor zijn kleine lijf.
Ansie en Michael wilden een gezin, liefst met meerdere kinderen. Toen ze Vic verloren, was het voor hen snel duidelijk dat ze Jack niet alleen zouden laten opgroeien.
De ei- en spermacellen die tijdens hun IVF-traject voor Vic waren ingevroren, waren er nog. Ook al hadden ze toestemming gegeven om ze na vijf jaar aan de wetenschap te schenken. Het leek een teken dat het zo moest zijn. Als bij wonder was Ansie bij de eerste poging zwanger van Lou en werd Jack grote broer zoals Vic grote broer was voor hem.
Lou lijkt op Vic. Het is alsof hij een deeltje van zijn broer wil laten verder leven.
Het verhaal van Ansie en Michael heeft een bijzondere plek in mijn boek 'Schoonheid in verlies'. Een boek met verbindende verhalen van mensen die iemand verloren hebben, stuk voor stuk uniek en rouwend op hun eigen manier.