Tot.
De papa van An was er ineens niet meer.
Zonder mooi afscheid en met nog zoveel plannen samen, moest ze verder zonder hem.
An en haar papa waren twee handen op één buik. Toen haar ouders uit elkaar gingen, bleven An en haar broer, Gert, bij hun papa, in het ouderlijk huis. Later bleven ze in elkaars buurt wonen en zag of hoorde An haar papa dagelijks.
Ze bleven twee dagen bij hem in het ziekenhuis. Dagen waarin verdriet, angst, hoop, boosheid en ongeloof mekaar afwisselden. Na die twee dagen gaven de dokters het advies om de machines en zijn leven stop te zetten. An bleef bij haar papa en hield zijn hand vast tot het einde. Gert kon het niet. Verweesd bleven ze achter en konden niet vatten wat er was gebeurd. De dagen na zijn overlijden namen ze afscheid en rouwden ze elk op hun eigen manier.
Op de voorkant van zijn rouwkaartje staat een foto van toen ze samen een dagje naar Brussel gingen, een mooie dag en dat zie je ook aan hem. Binnenin een warme tekst, die An schreef. Ze vond het belangrijk om neer te schrijven wat hij voor haar betekende. De tekst eindigt met Tot. Zo eindigden zijn berichtjes altijd. Tot. Een open einde om zelf in te vullen tot wanneer.
Haar papa was meester Jan van het vijfde leerjaar. Een legende in de school waar Ans zoontje Lou nu ook naar school gaat en waar ze elke dag de klas van het vijfde leerjaar passeert. Ze kijkt er altijd even binnen. Er is nog niets veranderd.
Hij had een prachtig ‘meesterhandschrift’ en schreef haar ook elk jaar een verjaardagskaart, zo een lelijke waarop de leeftijd staat. Hij schreef er levenswijsheden op met een knipoog, de samenvatting van het voorbije jaar en een vooruitblik op wat nog zou komen. De samenvatting van het voorbije jaar en een vooruitblik op wat nog zou komen. Het laatste kaartje, voor haar 33ste verjaardag, koestert ze.
Ik maakte voor haar een ring met zijn handschrift en as als symbool voor hun verbondenheid. Haar papa maakt nu samen met haar alles mee wat er verder in haar leven gebeurt. Op momenten dat het moeilijk gaat, is de ring voor haar een houvast.
An gelooft dat haar papa haar de rust heeft gegeven om het geluk nog meer te koesteren.
Het is alleen heel erg jammer dat hij daarvoor moest gaan.
Tot.
Het verhaal van An heeft een bijzondere plek in mijn boek 'Schoonheid in verlies'.
Een boek met verbindende verhalen van mensen die iemand verloren hebben, stuk voor stuk uniek en rouwend op hun eigen manier.