Sinds 25 mei 2018 kent Fien een ‘voor’ en een ‘na’.
Die dag verloor ze, heel plots, haar broer Kevin.

Wat volgde was een emotionele rollercoaster met een knagende leegte op het einde. 
Alleen Fien kan op zo’n mooie manier verwoorden wat dit grote verlies met haar doet. 
Ik ben dankbaar dat ik haar woorden, één jaar na het verlies van haar broer, met jou mag delen: 

Een jaar geleden zagen we mekaar voor het laatst. 
Nietsvermoedend dat onze ‘tot morgen’, geen komma, maar een punt zou worden.

Een jaar van ploeteren, ondergaan, bovenkomen en terug zinken. 
Een jaar van eerste keren zonder jou. 
Een jaar van mekaar terug de boot in trekken. 
Een jaar van verloren lopen, de weg terugvinden en niets meer herkennen. 
Een jaar van tegen de grond geslagen worden, opnieuw en opnieuw en opnieuw. 
Een jaar van mensen echt leren kennen. 
Een jaar van duidelijk willen maken hoe belangrijk je voor ons bent. 
Een jaar van sympathie, maar weinig empathie. 
Een jaar van missen, ontzettend. 
Een jaar van willen stilstaan, maar vooruit geduwd worden. 
Een jaar van beseffen dat dit slechts een jaar was en er nog zoveel moeten volgen.

Fien vroeg me om het handschrift van haar broer te verwerken in een juweel voor haar, voor haar mama en voor Mauro, Kevin’s zoon.  Elk juweel draagt een eigen verhaal zoals ze ook elk op hun eigen manier met het gemis omgaan.

'Het blijft me keer op keer verbazen hoe een handschrift iemand plots zoveel dichterbij brengt. Soms voelt het alsof hij elke dag een beetje verder uit m’n handen glipt en dan kijk naar hoe je zijn handschrift verwerkt hebt en voel ik terug het vertrouwen dat we hem toch ergens kunnen vasthouden. Bedankt daarvoor, Fien.'

Warme herinneringen: een rouwjuweel om dicht bij je te dragen en voor altijd te koesteren